Het lijkt er op dat het gevaarlijk is geworden om deel
te nemen aan mensenmassa’s, zeker als die massa’s aangekondigd zijn. Elke
mafketel met een auto (Apeldoorn – waarom verwijst bijna niemand daarnaar?
Omdat we Nice perse in de logica van de islamterreur willen zien?), een uit Oost-Europa
geimporteerd geweer of met internetrecepten voor allerlei soorten bommen kan dood
en verderf zaaien. Mits hij (zelden zij) suicidaal is. Als je het er levend
vanaf wil brengen na een aanslag wordt het stukken moeilijker om veel schade
aan te richten.
Nou vond ik mensenmassa’s altijd erg leuk, behalve
tijdens het winkelen voor Sinterklaas of het wachten in de rijen op Schiphol.
Als het mooi weer is kan een mensenmassa een feest zijn: vrijheid, liefde,
plezier. Kan dat nou niet meer?
We worden allemaal (voor zover blij in mensenmassa’s)
gevierendeeld door de noodzaak om alert te zijn en verantwoordelijkheid te
nemen voor onze eigen veiligheid – wat denk ik niks anders kan betekenen dan
een oproep om je onder geen beding in een mensenmassa te storten, en dus thuis
te blijven. Door de eis van degelijke beveiliging en vrees om uit de hand
lopende bureaucratie en controle. Door angst en de zin om feest te vieren. Door
naïviteit en ontkenning en kracht en onschuld en trots.
Het lastigste vraagstuk blijft voor mij de individuele
vrijheid om je leven zo te leven als je zelf wil, zelf te kiezen voor welke
gevaren je wil lopen en hoe je risico’s beperkt, zolang je maar geen gevaar
voor anderen vormt. Mij wordt vaak verweten dat ik daarmee onvoldoende oog heb
voor het verdriet en de schade die je een ander ‘aandoet’ als je een ongeluk
hebt. Is het onverantwoord, zelfs asociaal, om risico’s te nemen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten