Nymphomaniac

Ik ga graag naar Lars von Triers films, ze maken altijd indruk en leveren altijd stof tot dóórdenken. Nooit subtiel, altijd erg ‘in your face’ en dan ook nog op een enorm scherm met het geluid om je heen, het was wel een logische gedachte om de vier uur Nymphomaniac niet achterelkaar te zien. Maar achteraf was het niet alleen overbodig om deel twee te gaan zien, het deed eigenlijk afbreuk aan de film. Deel twee is zo rauw en zo voorspelbaar, met de voortdurende bijna Dan Brown-achtige symboliek, het afwerken van een braaf rijtje seksuele perversies, de door je strot gedouwde ratio-emotie, redelijkheid-lust&macht tegenstellingen en het flauwe einde, dat ik het liever niet had gezien. In deel twee wordt ook de suggestie losgelaten dat er iets te begrijpen valt, dat het om een psychologisch drama zou gaan. Dat maakte deel één nou juist spannend. Hoe zou het zo gekomen zijn? Wat maakt Joe zo liefdeloos?

In deel één valt er ook af en toe wat te lachen, in het tweede deel is het allemaal echt niet leuk meer. Wel grappig dat we voor de film nog discussieerden over het seksisme van een term als nymfomanie, en juist als ik na drie uur beuken heb geaccepteerd dat er zoiets zou kunnen bestaan als ziekelijke seksverslaving, Seligman uitvoerig het feministische verhaal houdt over de waardering voor mannelijke rokkenjagers tegenover de veroordeling van vrije vrouwen. Ik had net besloten dat Von Triers film geen bioscoopversie van Bergmans Sletvrees is!

Het meest jammer is dat de film interessant en gelaagd begint, met onderzoek van goed en kwaad en psychologie en liefde en menselijke verhoudingen, en dan zo ééndimensionaal eindigt als een film over seks. Wel weer knap dat een film urenlang over seks kan gaan, en helemaal vol zit met extreme closeups, zonder een greintje porno of erotiek. Maar daardoor wordt de afstand tot het publiek zo enorm dat het niet langer ongemakkelijk is. We kijken enkel naar een curiositeit.