Wachtgeld

Door het "wat je zegt ben je zelf" verhaal over het wachtgeld van Mona Keijzer gaat iedereen mee met het verhaal dat campagne voeren met wachtgeld iets verkeerds zou zijn. Voor de zoveelste keer wordt daarmee het frame van politici als baantjesjagers en plucheplakkers bevestigd.
Ik wil politici die (zelf)respect verdienen en die dus ook fatsoenlijk beloond worden voor hun belangrijke in zware werk. En ik wil niet dat er politiek bedreven gaat worden met het belang van inkomenszekerheid in het achterhoofd: politici moeten keuzes maken op politieke gronden, niet omdat ze zich zorgen maken over hun inkomensverlies als ze hun zetel kwijt raken. In een democratie zijn kandidaatstelling en verkiezingscampagnes essentieel onderdeel van het proces en ook daarin hoop je dat niemand gehinderd wordt door banale overwegingen over hun inkomen.
Sterker nog, het gigantische belang van geld heeft de Amerikaanse democratie zichtbaar uitgehold. Als we in Nederland niet dezelfde kant op willen moeten we niet zo spastisch doen over salarissen en wachtgeldregelingen van kandidaten, volksvertegenwoordigers en bestuurders. Stevige beloningen houden het geld in de campagnes niet tegen, maar het kan wel helpen om de politieke integriteit een beetje te stutten.