Mijn vriend is weg. Hij wilde niet illegaal in Nederland blijven en we hebben niet kunnen ontdekken hoe hij een nieuwe verblijfsvergunning zou kunnen krijgen. Ondanks telefoontjes naar de IND, advocaten, eindeloze speurtochten over het internet. We vermoeden dat er wel wegen zijn maar die zijn ofwel ondoorgrondelijk, ofwel onbegaanbaar. Hij heeft het opgegeven om Nederlands te leren op z’n zestigste, nu alles en iedereen onmiddellijk engels tegen hem praat. En als freelancer lukt het hem niet om het type businessplan te schrijven dat volgens de advocaten nodig is.
Acht jaar geleden kwam hij op avontuur vanuit Australië. Hij had een baan en een visum bij een Nederlands-Frans ict-bedrijf en al gauw huurde hij een appartement, maakte vrienden, kocht een fiets en ging op cursus. Hij besteedde geld aan boodschappen, uitgaan en kunst en hij mantelverzorgde mij toen ik niet kon lopen. Een onopvallende, aardige, betrokken inwoner van Den Haag die duidelijk wat toevoegt aan de Nederlandse economie en samenleving. Maar toen hij ontslag nam bij het bedrijf en als zzp-er de bugs uit andere software ging halen, verloor hij z’n verblijfsvergunning. Hij zou al drie jaar geleden uitgezet zijn maar door corona kon hij niet weg – z’n vaderland liet hem niet binnen.
Maar nu de wereld weer open is moet ie dus opzouten. Ik verlies een vriend, hij verliest z’n woonplaats, Nederland verliest een ict-er en consument.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten