Fietsertje pesten

Ik werk in het gebouw van de ministeries van milieu en van strategische autonomie. Een gebouw met een veel te kleine fietsenkelder zonder binnendoorgang naar de werkplekken. De trage electrische deuren die de kortste weg naar de ingang afsluiten zijn om de haverklap kapot omdat ze niet tegen een zuchtje wind kunnen. Je moet terug naar het deurtje-hekje waar twintig collega’s tegelijk met hun bakfietsen naar binnen willen, wurmt je langs een paar ebikes en regent alsnog nat op weg naar de draaideuren.

Als je, zoals ik, met de trap naar boven wil moet je kiezen tussen een akelig benauwd trappenhuis vol zware tussendeuren, of een ingewikkelde route van roltrappen via een tribune en nog één zo’n betonnen geval tot je een paar keer een glazen deur opzij kan schuiven en gewoon rechtdoor kan. Tegen de richting van plakpijlen in, dat wel. Gelukkig zijn de plakkers wel in de AZ-conforme huisstijl – volstrekt ineffectief maar het geeft gelukkig net wat kleur in onze zwartgrijze tombe.

Onderweg loop ik langs tientallen enorme tv-schermen die vierentwintig uur per dag een lelijke poster belichten. Boven is het heet en bedompt. Ik kan wel proberen de thermostaat lager te zetten maar verder dan twee graden kan ik niet naar beneden en na een paar uur springt de boel weer naar de default.

En dan heb ik het nog niet eens over de wekelijkse verspilling van honderden liters water om veteranenziekte te voorkomen, over de afwezigheid van prullebakken zodat iedereen z’n koffiebekertje volpropt met afval en er dus niks meer gescheiden wordt verzameld. Over ergernissen die niks met milieu te maken hebben maar wel met ons welzijn: te weinig printers (weggehaald omdat er iemand over de kabels zou kunnen struikelen), afzichtelijke plaatjes aan de muren, planten die dood gaan, rechtopstaande doodskistjes om in te webexen en het voortdurende verbod om een vaste werkplek enigszins persoonlijk of gewoon handig in te richten.