Ik ben opgevoed met spaarzaamheid en zuinigheid als belangrijke waarden. Denk om het milieu, gooi geen afval op straat, verspilling is (een) zonde. En vooral ook anti-consumentistisch. Het zit er zo diep in dat een lopende kraan bijna pijn doet, dat ik rotzooi van straat opraap, dat ik opsta om een deur achter iemand anders dicht te doen. Ik gooi nooit iets weg wat nog te repareren is en eten al helemaal niet. Dus ik had het al best moeilijk, al die jaren op kantoor waar het bloedheet is en enorme tv-schermen de hele dag stroom staan te verbruiken voor stilstaande onzinbeelden.
Maar nu slaat mijn ongemak bij alle verspilling en vervuiling die ik dagelijks zie om in pure woede. Na minstens vier decennia gebrek aan serieus milieubeleid, na jaren waarschuwingen over klimaatverandering en energie-afhankelijkheid, bestaat de overheid het nu om plotseling de burgers op te roepen om de thermostaat lager te zetten. Alsof iedereen er maar op los stookt, alsof het verwarmen van huizen het grootste probleem is. Ik ben zó kwaad dat als ik het kon betalen ik de verwarming nu op dertig zou zetten en dan alle ramen tegen elkaar open. Alle lichten aan, alle laders lekker in de stopcontacten laten zitten. Gelukkig zitten m'n opvoeding en de gasrekening me in de weg dus ik verander toch maar niks aan m'n gewoonten. Maar nondeju wat is zo'n campagne ergerniswekkend.
Met de miljarden die de pro-grote bedrijvenregering beloofd heeft aan duurzaamheid te besteden worden de ergste vervuilers beloond voor een beetje minder vervuilen. Er wordt geen nationale gesubsidieerde actie ondernomen om alle huizen onder de drie ton fatsoenlijk te isoleren, er zijn geen plannen om van overheidswege alle daken vol met zonnepanelen te plempen. De achteloze overheid durft nog steeds vol te houden dat "een beter milieu bij jezelf begint" en onderneemt geen publieke actie anders dan mediacampagnes. Belastingbetalers, toeslag- en uitkeringsontvangers hebben straks het nakijken als de miljarden aan KLM en veeboeren zijn opgegaan en wij de daaropvolgende inflatie en bezuinigingen op moeten vangen.
Dankzij die schandalige overheidscampagne denk ik inmiddels 'na mij de zondvloed'. Ik ben alleen bang dat het niet na mij zal zijn.
Een stuk mooier dan de Nederlandse campagne vind ik de lazy person's guide to saving the world, ook al is driekwart van deze acties ook al lang gewoonte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten