Op een enkel retweetje na heb ik me nog niet over Oekraine uitgelaten omdat ik werkelijk niets verstandigs te melden had en zelfs voor mijn gebruikelijke al-schrijvend-denken had ik geen enkel aanknopingspunt. Tot nu, want ineens besef ik waar mijn ongemak zit. Ik bedoel, net als iedereen ben ik harstikke bang voor escalatie naar de EU, de NAVO, de halve wereld. En net als iedereen ben ik verontwaardigd en ontzet over de vernietiging van Oekraine en al het leed. Ik heb zowel Oekraiense als Russische vrienden en kennissen en ik heb nog nooit enig enthousiasme kunnen opbrengen over Poetin en z’n corrupte kliek. En ik sta te juichen bij de helden die, soms zelfs geweldloos, proberen zich te verzetten tegen de invasie en al helemaal helden die in Rusland en zelfs in Wit-Rusland openlijk protesteren. So far so good. Mijn ongemak gaat over het risico dat wij hier in het veilige westen een beetje gratuit gaan zitten koketteren met onze morele verontwaardiging, dat we ons vast stevig aan de Goeie Kant van de Geschiedenis plaatsen. En dat in feite over de ruggen van Oekraieners en Russen heen. Zij worden onderdrukt, zij worden onder de voet gelopen, zij verliezen hun bezittingen en hun levens. En nu moedigen we ze allemaal aan om toch vooral de wapens op te nemen en om zo mogelijk Poetin af te zetten.
Dat is niet alleen wel lekker makkelijk vanaf onze morele troon. Erger nog is dat onze veiligheid nu toch echt afhankelijk lijkt te zijn van diegenen die tegen het Russische leger vechten. Al die studenten, huisvaders, terugkerende vrachtwagenchauffeurs en schoolmeesters die molotovcoctails lopen te gooien en daarmee de Russische opmars een tikje vertragen wagen niet alleen hun leven voor Oekraine. Elke dag dat een militaire overwinning van Rusland wordt vertraagd is er meer schade in Oekraine maar wordt ook de kans ietsje groter dat Poetin uiteindelijk z’n macht kwijtraakt. Als dat waar is, dan vechten die Oekrainers dus ook voor ons.
Ik geloof dat de oorlog hoe dan ook zal escaleren – ofwel Poetin ziet hoe sterk hij militair is en gaat gewoon door met het uitbreiden van zijn invloedsfeer, wat dan op een gegeven moment leidt tot militaire betrokkenheid van de NAVO en dus een derde wereldoorlog. Ofwel de Russische opmars raakt zo gefrustreerd dat Poetin steeds heftiger geweld gebruikt om een Russische overwinning te forceren. Aangezien dat dan gaat om oorlogsmisdaden, het platbombarderen van woonwijken en binnensteden of het inzetten van kernwapens, moeten VN of NAVO uiteindelijk wel reageren met meer dan alleen economische sancties en opnieuw hebben we het dan over een derde wereldoorlog. Uiteindelijk zou ik denken dat Poetin z’n hand heeft overspeeld en zal worden afgezet door de opportunistische kliek die hem vooralsnog aan de macht houdt – de meeste dictators sterven niet in bed dacht ik – maar ik zou niet weten hoe lang dat nog kan duren. En tot die tijd kunnen wij wel proberen de Russen aan te moedigen om zich tegen hun onderdrukker te verzetten, de Oekrainers aanmoedigen om te vechten, maar in feite verlangen we van hen dus gewoon dat ze ons en onze belangen verdedigen. Immers pas nu onze belangen rechtstreeks in gevaar lijken te komen beginnen we ons echt druk te maken om verzet tegen Putin. Tot een paar dagen geleden waren we vooral bezig met een mix van appeasement, handel en een opgestoken vingertje. Ik kan me niet herinneren dat we veel meer gedaan hebben dan Navalny redden en ontsnapte Wit-Russen asiel verlenen.
En dan hebben we natuurlijk altijd China nog. Xi leert. Wij niet zo. Het is echt een tijd om bang te zijn, niet om Russen en Oekrainers te vertellen wat ze moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten