Lale Gül, Ik ga leven

Het is jammer dat Ik ga leven zo ongelooflijk slecht geschreven is want Gül heeft wel degelijk iets te vertellen. Ze bedankt haar redacteur en uitgever maar die hebben haar geen dienst bewezen: het te dikke boek is één lange verongelijkte tirade in ontzettend krom Nederlands en tot de nok toe gevuld met lelijke metaforen en verkeerd gebruikte archaïsche termen. Zinnen als: "Ik occupeerde me derhalve veelal met het pogen om het tij te keren, alhoewel ik me niet kon onttrekken aan de impressie dat ik met het gummetje achter op mijn potlood vergeefs zat te ploeteren op letters van een permanent marker." Regelmatig vermoed ik dat ze in het engels denkt en dan woorden vernederlandst in plaats van zinnen te vertalen.
Jammer jammer jammer want het is heel begrijpelijk dat Gül zo boos en radeloos is. En het is hoog nodig dat haar verhaal verteld wordt. En ze heeft interessante bespiegelingen over fundamentalisme, seksisme en over het opgroeien in twee tegenstrijdige werelden tegelijk. Het zou alleen verfijnder, subtieler en met meer uitwerking van de innerlijke werelden van de hoofdrolspelers (niet alleen Büsra maar ook moeder, broer en Freek) kunnen. Als moeder alleen maar een vals loeder is, als alle anderen alleen decor zijn, plaatjes bij het onrecht dat Büsra wordt aangedaan, dan wordt het boek een PVV-pamflet. Tegen buitenlanders, tegen Turken, tegen moslims. Het helpt niet bij het werkelijk begrijpen wat er mis is in onze samenleving, bij het werkelijk inzien dat meisjes systematisch ernstig kunnen worden onderdrukt ondanks alle juridische vrijheidsrechten en gelijke behandeling. En dus helpt het ook niet bij het zoeken naar oplossingen. Hoe kan de Nederlandse samenleving zulke meisjes steunen in hun emancipatiestrijd? Wat zou de rol van de overheid moeten zijn? Meisjes als Lale/Büsra zullen zichzelf moeten bevrijden, zoals Lale Gül feitelijk doet met het publiceren van dit boek. Wat we wel kunnen doen is hen beschermen tegen bedreigers.