Al een paar jaar voel ik walging als ik Baudet hoor, en sinds de verkiezingen word ik er bang van. Nu ik een interview met hem in de Volkskrant heb gelezen ervaar ik tot m'n verrassing medelijden. De arme vlerk is geen rebelse Pietje Bell maar een hysterische narcist, doodsbang om te ontdekken dat hij minder geweldig is dan hij vindt dat hij moet zijn.
Dat is dus ook zo bangmakend, dat duizenden kiezers zo'n zielig figuur adoreren. De verleiding van het romantische idee dat er zoiets zou bestaan als volmaaktheid, het absolute 'waar' en 'juist'. Baudet en de zijnen maken een travestie van het idee van democratie. In hun handen wordt het synoniem met apartheid - een homogene en superieure elite die haar wil oplegt. Als de elite meerderheden weet te mobiliseren is dat bewijs voor hun superioriteit. Het Volk heeft altijd gelijk en tegenstanders hebben dus, logischerwijs, ongelijk.
Het is weer hetzelfde liedje als dat van Wilders, maar wel veel verleidelijker verpakt. Wilders beroept zich op de superioriteit van jodendom en christendom maar is tegelijkertijd antireligieus; beroept zich op het recht van autochtonen maar zonder cut off definitie kan hij zelf als allochtoon worden beschouwd; is tegen de gevestigde macht waar hij zelf z'n hele loopbaan deel van uitmaakt; vindt de Nederlandse cultuur de beste maar is tegen cultuurdragers.
Baudet is slimmer en bluft z'n fans af door te dwepen met negentiende eeuwse kunst, vooral om er zijn eigen eruditie mee tentoon te spreiden. Het geeft voeding aan z'n genialiteitscomplex - hij is 'anders' dan anderen, een moderne messias, eigenlijk vies van politiek maar ach hij offert zich op.
Uit die hoek komt in de nabije toekomst de redding: Baudet is geen type om zich op te offeren. Daarvoor is zijn minachting van het plebs te groot.
Jammer dat het plebs zich zo graag laat verleiden, en uiteindelijk celebrity Baudet niet nodig zal hebben. Voor hem een ander, als er maar iemand is die hen het gevoel geeft dat hij ze zal verheffen boven de dagelijkse onenigheden van de politiek, boven de imperfecties van het regeren van een land, boven de grenzen en beperkingen die de rechten van anderen opleggen aan electorale meerderheden.
We zijn nog lang niet van de ondermijning van democratie en rechtsstaat af.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten