Over een paar dagen is er een jubileum. Niet om te vieren,
daarvoor is het te wrang. Het is een reorganisatiejubileum: precies twee jaar
geleden kwam de SG ons vertellen dat hij de directie ging opheffen waar wij
werken. Hij had niet zoveel met strategie, of kennis.
Daar volgde een treurige aaneenschakeling van absurdistische
overleggen op, onbeargumenteerde plannen, vuile oorlogjes, allemaal gericht op
het hoogste doel: zorgen dat twaalf goed functionerende en gemotiveerde
medewerkers zouden opzouten. Dat is deels gelukt maar vele pesterijen later is
het vier van ons nog niet gelukt een andere baan te vinden.
Dat ligt niet aan onze eigen inspanningen; we hebben ons suf
gesolliciteerd. Zijn wij dan zulke middelmatige medewerkers?
Tot het moment dat de reorganisatie begon functioneerden we
goed en hadden we maar beperkt last van de discriminatie van vrouwen van
middelbare leeftijd. Natuurlijk, wij bezetten de laagste schalen in de directie
en we kregen nooit de verantwoordelijkheid voor de meest interessante klussen,
maar ach we deden leuk werk en werden gewaardeerd om onze bijdrage.
Twee jaar verder zijn we kansloos. Een reorganisatie gericht
op het eruit werken van personeel maakt elke ontwikkeling onmogelijk. Er was
nauwelijks ruimte voor opleiding of detachering, maar belangrijker nog: we kregen
geen werk waarin we ons konden bewijzen en ontplooien. En door de enorme
onzekerheid over onze rechtspositie en loopbaankansen durfden we zelf geen
risico’s te nemen want niemand wil vlak voor haar vijftigste werkloos raken.
Tussen de regels door begrepen we dat we weg moesten omdat
de organisatie meer mobiliteit en vernieuwing wilde. Het is wel erg pijnlijk om
te zien dat de wegpestacties zich richtten op ambtenaren die juist een veel
gevarieerder arbeidsverleden hebben dan de meeste collega’s en die zich in hun
functioneren flexibel en vernieuwend hebben betoond. (we hebben bijvoorbeeld
allevier als een soort interne zzp-ers gezorgd voor opdrachten en ons de
tandjes gewerkt om klussen af te ronden.) Nog pijnlijker is het om te
constateren dat zo’n reorganisatie elke kans op mobiliteit kapot maakt. Ontneem
mensen jarenlang ontwikkelmogelijkheden en kijk dan eens of ze in een nieuwe
functie rollen.
Op naar de ‘mobiliteitsdag’ die de baas aan de organisatie aanbiedt. Waar geheid
de hele dag gepreekt gaat worden dat we open moeten staan voor verandering...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten