Gaza

Er zijn verschillende manieren om de oorlogsmisdaden die Hamas en Israel plegen te framen: als het uitschakelen van een gevaarlijke vijand, als een conflict om macht, territorium en water of als een etnisch-religieus conflict. Als bombardementen hèt antwoord zijn op een serieuze dreiging, is Israel de underdog die niet met zich laat spotten. Als het om macht en recht gaat, zijn de Palestijnen de underdog die ondanks voortdurende onderdrukking, vernedering en uitbuiting over enorme veerkracht beschikken.

Een etnisch-religieus conflict heeft niks te maken met de waarden van een rechtsstaat, met vrijheid, gelijkheid en broederschap, met rechten die mensen hebben ongeacht hun geloof, huidskleur of geboorteplek. Het roept herinneringen op aan de Holocaust en dat mobiliseert de solidariteit van na-oorlogse democratieën met joden en tegen Arabieren, moslims.

Inwoners van Gaza hebben recht op een menswaardig leven ongeacht of ze Christen, atheist of moslim zijn. Ze zouden in vrijheid hun regering moeten kunnen kiezen, of dat nou conservatieve of communistische of liberale politici zijn. En niemand, geen enkele staat, kan verontschuldigen dat hun huizen, hun scholen en ziekenhuizen en fabrieken en winkels worden platgebombardeerd, dat ongewapende burgers in schuilkelders verbranden, onder tonnen beton verpletterd worden, bij explosies uit elkaar gereten worden.

Maar sukkels die het Palestijnse volk en Palestijnse burgers neerzetten als vrome moslims en als alléén moslims, die impliceren dat mensenrechten alleen zouden gelden voor geloofsgenoten, die lopen het risico om iedere solidariteit vanuit de beschaafde wereld, tegen deze barbarij, te verspelen. De beschaafde wereld rouwt om 297 burgers die helemaal niets te maken hadden met de oorlog waarin ze werden vermoord – de reden dat ze ‘onschuldig’ worden genoemd. De verontwaardiging is niet in de eerste plaats omdat het landgenoten of geloofsgenoten zouden zijn. Het gaat om soortgenoten: mensen zoals wijzelf die geen militaire rol spelen in het conflict waarin ze omkwamen. Het had ieder van ons kunnen overkomen.

De meer dan 400 Palestijnen waren net zo onschuldig: ongewapend, onmachtig. Maar als ze perse als brave moslims en Arabieren moeten worden gezien, dan waren ze dus niet zoals wij.