Meidenzorgen

Van kinds af aan genoot ik van wandelen middenin de nacht, op m'n eentje. Na een feestje of het stappen naar huis fietsen, genieten van de stilte, het maanlicht, de nachtnatuur en de frisse lucht. Als puber liftte ik heel Nederland door zodat ik oudere vrienden die al op kamers waren op kon zoeken.
Vrijwel iedereen vond dat onverantwoord en ik heb zelfs ruzie gemaakt met mensen die me naar huis wilden brengen omdat het gevaarlijk zou zijn als ik alleen door buitenwijken en bossen zou gaan. En als m'n moeder me betrapte op liften waren de rapen gaar. Heel begrijpelijk natuurlijk want het wàs ook spannend en ik wist ook dat ik gevaar liep. Er waren paniekmomenten en ternauwernood ontsnappingen. Maar ik weigerde om me door mijn angst gevangen te laten houden, om vrijheid en intens genot in te leveren omdat er een kans bestond dat ik zou worden aangerand, verkracht of vermoord.
Tegelijk vond ik het een oneerlijke gedachte dat ik zelf verantwoordelijkheid droeg voor het risico van een aanval. Dat ik, mocht me iets akeligs overkomen, daar niet over zou mogen klagen. Omdat ik er willens en wetens voor zou kiezen.

Ik heb, net als ieder ander (potentieel) slachtoffer, nooit gekozen om aangerand te worden. Ik heb afgewogen dat mijn vrijheid me meer waard is dan mijn veiligheid. Maar ik vind wel dat de hele maatschappij zich druk moet maken om ieders veiligheid, ook de mijne. En dat we dus mensen niet op moeten voeden om bang te zijn voor elkaar maar om zorg voor elkaar te dragen en elkaar met respect te bejegenen.