Lekker om een openhartig inkijkje in politiek en regering te krijgen, ook al is het dan Britse politiek en ook al gaat het dan om de periode ’99 tot 2005. En ook al begrijp ik lang niet alles omdat ik van heel veel incidenten niet weet waar het over ging. En het Britse systeem is ook zó anders dan het onze dat je bij het lezen echt even alert moet zijn op de eigenaardigheden. Meer dan honderd ministers, staatssecretarissen zijn de baas boven junior ministers die niet in het kabinet zitten, alle bewindslieden lid van het parlement, iedereen z’n eigen constituency. Tussen de regels door zie je daar de voor- en nadelen een beetje van. Junior ministers zijn eigenlijk een soort topambtenaren. En o ja, Mullin heeft duidelijk he-le-maal niks op met ambtenaren. Hij lijkt ze als vreemder en onbetrouwbaarder te beschouwen dan z’n politieke tegenstanders de Tories.
Het interessantst, in mijn ogen, is de interne strijd binnen de Labourpartij. Mullin is kritisch maar hoort wel bij New Labour, en binnen die stroming bekent hij zich tot Blair dus tegen Gordon Brown. En de manier waarop hij te werk gaat: hij heeft zeker idealen maar bij het maken van carrièrestappen overweegt hij wel degelijk salaris en toekomstperspectief, naast de vraag of hij invloed uit kan oefenen.
Voor mij was het een genot om de (hoeveel geredigeerde?) dagboeken van Mullin te lezen want niks boeit mij zo als machtsstrijd en de manier waarop macht wordt aangewend. En Mullin, die het fantastische A very British coup schreef, schrijft heel prettig. Ik weet niet zeker of ik een fan van de politicus zou zijn en toch zou ik willen dat er meer zoals hij ook in Nederland waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten