Een vriendje introduceert me wel eens als ‘een vrouw zonder
angst en zonder schaamte’. Dat is schromelijk overdreven: ik ben een grote
bangeschijtert. Maar ik snap wel hoe hij aan het idee komt dat ik me nergens
voor schaam. Ik was echt vergeten hoe het door-de-grond-zak-gevoel ook alweer
was. Dat het zweet je letterlijk uitbreekt en je de rest van de avond alleen
nog maar kan denken aan je stommiteit. Onder een
steen willen kruipen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten