Sinds ik kon lezen tot zo ongeveer m’n twintigste, verslond
ik alles wat ik kon vinden over Buddhisme, Taoisme en westerse filosofie. Ik
herkende de waarheid in die teksten, maar ik wist niet zo goed wat ermee te
doen. Bovendien was ik te druk met andere ontdekkingen, andere ervaringen, en
om heel eerlijk te zijn ben ik altijd te lui geweest om te mediteren en te
gehecht aan m’n individualiteit.
Het lezen van dit boek was een herhaling, maar dertig jaar
later zodat het nieuwe vragen oproept. Wat te denken van intens genieten van
natuur? Wat doe je met wreedheid, domme vernieling, onrecht, buiten jezelf? En
hoe moeilijk is het niet om je zelf los te laten?
Ik moest voortdurend denken aan Stroke of Insight. Vanuit
een biologische logica komt Bolter op dezelfde waarneming uit: alles is een
fluide, voortdurend veranderende, eenheid en er is geen begrenzing tussen ik en
al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten