The place
was a kind of cathedral of eating except for the Picasso decor instead of stained
glass windows. The waiters trod like acolytes. Every woman there was fresh from
the hairdresser; every man just emerged from the attentions of the barber’s
shop. If such a thing were possible, Hero thought, here one could be suffocated
by luxury.
Gallico doet me een beetje aan Koolhaas denken: de pastel kleuren waarmee hij situaties schetst, de aandacht die hij heeft voor psychologie. Heb het boekje in één ruk gelezen (toegegeven, er was weinig anders te doen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten