Tolerant Den Haag

Sinds een jaar of tien voel ik mij steeds minder thuis in m’n eigen land. Ik heb het idee dat ik tot een minderheid behoor; dat mijn cultuur en normen en waarden overspoeld worden door iets wat daar volstrekt niet mee strookt. Dat is een erg bedreigend gevoel, ik kan nergens heen en ik voel me onmachtig om er op m’n eentje iets tegen te beginnen. Om iets tegen het racisme, de intolerantie, de onbeschoftheid en het gebrek aan solidariteit te beginnen. Het cynisme van ultrarechts, dat homo’s en vrouwenrechten misbruikt om moslims uit te kafferen. Alle terminologie van rechtsstaat en liberalisme zijn gekaapt door populisten die hun gat afvegen met de basis: de gelijkheid van alle burgers. Ik voel me niet meer thuis in een land waar politiek entertainment geworden is en waar mensen zich laten entertainen met sentimentalistische, romantische noties. In een sfeer waar iedereen overal tegen is: tegen intellectuelen, tegen politiek, tegen rijken, tegen buitenlanders, tegen moslims, tegen jongeren, tegen ambtenaren. Waar repressie de norm is, en de blinddoek van vrouwe Justitia dient om corruptie en uitbuiting te negeren. Waar Anil Ramdas zich voortaan nederig moet opstellen tegenover elke hufter in uniform, en waar iedereen het grappig vind dat politieagenten een gedetineerde pesten, omdat het een Duitser is.
Er is geen respect meer voor instituties en omgangsvormen en er is geen ruimte meer voor diversiteit.
Dáárom voel ik me niet meer thuis in m’n eigen land. Maar ook ik kan niet ontsnappen aan de polarisatie tussen links/globalistisch/antiracistisch enerzijds en rechts/angstig/anti-islam anderzijds. Uiteindelijk maakt dat keurslijf zo wanhopig, zo onmogelijk om nog te argumenteren en waarden te verdedigen.

Die dwang partij te kiezen gebeurde gisteravond weer, bij een door GroenLinks georganiseerd ‘debat’ over tolerantie. De organisatie was natuurlijk zeer te waarderen, maar allejezus wat een slechte ‘gespreksleider’ is die Alaye van Empel-Aderemi. Volstrekt willekeurig gaf hij mensen het woord, zonder enige leiding, zodat urenlang iedereen die dat wilde iets kon zeggen, zonder een punt te maken en zonder een poging anderen ergens van te overtuigen. Door niemand werd naar niemand geluisterd, Baukje Prins werd niet begrepen (ze probeerde het begrip tolerantie vorm te geven) en Paul Lieben werd aangevallen omdat hij Paul Lieben was, niet om wat hij zei (een valide punt: de Turkse dienstplicht belemmert integratie van Turken in Nederland).
Van pure ergernis hield ik het niet langer uit. Aangezien iedereen toch alleen maar druk met zichzelf bezig was, hoefde ik me niet bezwaard te voelen om middenin al die verbale uitingen gewoon weg te lopen (naar m’n onleesbare boek van Dewey, van de regen in de drup…)

Larry Fleming, Ralf Müller, Mit dem Wind II

Goed voor m’n Duits in ieder geval, en best leesbaar dit zeilvlieggeschiedenisboekje. Het is allemaal erg herkenbaar, de coole hippies van het begin, die doodsbenauwd waren voor termiek. Het breken van de navelstreng, als je buiten bereik van het landingsterrein vliegt. Iets in het boek irriteert me een beetje, misschien het Duits of misschien de lichtelijk tuttige manier waarop het geschreven is. Müller lijkt mateloze bewondering voor zeilvliegpiloten te hebben, daar zit iets raars in. We zijn bevoorrecht dat we kunnen vliegen, het is fantastisch en soms worden er bijzondere prestaties geleverd, maar piloten zijn geen bijzondere mensen. Gewone mensen die gebruik maken van een ontzettend bijzondere gelegenheid.
Toch helemaal een boek voor belangstellende niet-piloten, voor vrienden die genoeg interesse hebben om zo’n heel boek te lezen. Dit boek geeft wel een goed en compleet beeld, ondanks de ietwat onevenredige aandacht voor Tom Weissenberger (niet de allersympathiekste piloot die ik ken).

Onzinpolitiek

Ondanks alles ben ik nog altijd een gelovige, een beter systeem dan de parlementaire democratie kan ik niet verzinnen. Maar allemachtig wat stellen Kamerleden dat geloof af en toe zwaar op de proef. Nou komen PvdA en D66 weer met een nonsens voorstel: verplicht politie-agenten om ‘gele kaarten’ uit te delen. De gigantische bureaucratie die zoiets met zich meebrengt maakt kennelijk niet uit, de pedanterie van politici die geen enkel vertrouwen hebben in de professionaliteit van politiemensen wordt niet aan de kaak gesteld, de zinloze straatruzies en agressie tegen politieagenten die onvermijdelijk het gevolg zullen zijn komen niet aan de orde.
En welk probleem gaan Recourt en Berndsen oplossen? Irritatie van burgers? Is dat zo, zijn burgers allemaal zo geirriteerd omdat ze niet zeker weten dat ze een dikke prent krijgen? Willekeur? Of gebruiken goeie agenten hun gezond verstand, ervaring, professionele wijsheid en ja, ook wel eens hun menselijke humeur, bij de uitoefening van hun vak?
Als je het mij vraagt proberen Recourt en Berndsen gewoon eenvoudig te scoren, want het lijkt voor de bühne wel leuk om vermeende willekeur door de politie te bestrijden. Maar wat ze vooral bereiken is dat de afstand tussen Den Haag en echte wereld weer eens zichtbaar wordt, dat ze beleidsambtenaren en beleidsonderzoekers negeren en professionals terzijde schuiven. Het totaalresultaat is een beeld van een kakelend parlement dat er volstrekt niet toe doet.

neef

lieve Matijs, ons hele leven schoot ik tekort. Gelukkig zei je gisteren dat je blij was dat ik er was. Ik was ook altijd blij dat jij er was, hoe moeilijk ook.

Matijs wordt vrijdag om half elf bij Carla begraven, Kerkhoflaan 10 in Den Haag. Donderdag tussen vijf en kwart voor zes kan er afscheid van hem worden genomen aan de Bautersemstraat 3 (Cuvo).

levensloop

Er is me vaak verteld dat iemand zwanger was, en meestal ben ik blij voor de aankomende ouders die kennelijk graag een kind willen. Over die kinderen word ik niet zo opgewonden, ik wacht wel af tot ze volwassen zijn om dan te zien of het leuke mensen zijn.
Nu voor het eerst was ik echt ontroerd, geraakt, en ben ik gewoon enorm blij over dat kind dat eraan komt. Vrienden die me heel dierbaar zijn, en die een prachtig paar vormen, daar wil ik graag een kind van zien! Wat een spannend avontuur. Zullen ze alledrie gelukkig worden? Wat voor ouders zullen ze zijn? Hoe gaat dat wezentje opgroeien?
Andere vrienden gaan trouwen, na een intensieve en turbulente relatie van vijftien jaar. Ook al zo mooi.
Met vriendinnen die al dichter bij de overgang zitten als ik, bespreek ik het leven. We worden middelbaar, en het is best te doen.

Les femmes du 6ème étage

Lekkere ouwewijvenfilm, jammer alleen dat er dan ook een hoop ouwe wijven om je heen zitten. Luid lachend, hun kennis van Spaans en Frans tentoonspreidend, schetend. Maar ach, zo'n lekkere feelgoodmovie met beeldschone actrice en weemoed naar omaatje en grootvaders naaister, het soutterain bij tante Thea, de logeerkamer met wastafels in de kast en raar smakend water... een aanrader voor iedereen op leeftijd die nog maar enigszins heeft meegemaakt dat er personeel in huis was.