Een lekker wegleesboek, hedendaags drama met zowaar een happy end. Fijn taalgebruik door een auteur die kennelijk scherp observeert, en die gelukkig de komische kant van alle triestigheid ziet. Het ‘autobiografische’ deel is ijzersterk, voortdurend vroeg ik me af hoe een mannelijke auteur dit allemaal zo goed weet. Knap, om een vrouw zo van binnenuit heel echt neer te zetten, eigenlijk beter dan de mannen in het verhaal.
Maar om nou te doen alsof dit het ultieme boek van de jaren tien is vind ik wat overdreven. De NRC had dagenlang complete pagina’s over Franzen en z’n boek, alsof dit dan eindelijk the great American novel zou zijn. Nou ja, dat zit er wel in, maar tegelijk is het toch niet méér dan een tekening, een beeld, zichtbare buitenkant. Misschien is dat wel juist het kenmerk van iets echt Amerikaans.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten