Kramer, Persoonlijke onderzoeksbelevingen

Ik geef toe dat het niet helemaal normaal is om in m'n vakantie de memoires van een oud-collega van de rekenkamer te lezen, een uiteenzetting over de verschillende onderzoeken die hij zich herinnert. Maar ik heb genoten, vanwege het gefundeerde cynisme waar ik me natuurlijk voortdurend Harry's gezicht bij voor de geest haal, en vanwege de heerlijke gezond-verstand-taal waarmee hij enorm ingewikkelde zaken toelicht. En eigenlijk geloof ik dat heel veel mensen dit boek zouden moeten lezen en niet alleen voormalig rekenkamermedewerkers die zich verschillende gebeurtenissen nog herinneren.
Ik ben een van de weinige nerds die gelooft dat onderzoeksrapporten van de Algemene Rekenkamer zinvol leesvoer zijn voor iedereen met belangstelling voor politiek, bestuur en beleid. Voor iedereen die in democratie gelooft. En voor iedereen die hoopt dat we collectief lessen leren zodat we domme fouten niet herhalen. Maar rekenkamerrapporten zijn vaak best taaie kost, ondanks de uitstekende redactie en vormgeving, en het is ook erg veel om te lezen naast al het andere interessants dat er in Den Haag wordt opgeschreven. Daarom juist is het boekje van Harry een aanrader: in een paar pagina's schetst hij zowel een heel goed beeld van het werk van de Algemene Rekenkamer als van de manier waarop beleidsmakers al dan niet verantwoord te werk gaan. Meestal niet, ook al zijn ze te goeder trouw (waar Harry volgens mij net iets minder in gelooft dan ik). Het is vaak schokkend om te lezen hoe ministeries jarenlang cruciale informatie voor het parlement verborgen hielden, manipuleerden, belastinggeld verspilden en politieke meerderheidsbesluiten teniet deden. Tegelijk vind ik het dan weer een geruststellende gedachte dat er een instituut is als de Algemene Rekenkamer, waar onderzoekers werken als Harry Kramer, die proberen uit te zoeken hoe het echt zit.