Een paar jaar geleden was ik ontzet omdat extreem-rechts er met ons sociaal-liberale vocabulaire vandoor ging. Vrijheid, privacy, democratie – ineens werden zulke woorden verdacht. Daar kwam bij dat mijn opinies over bijvoorbeeld integratie en burgerschap van moslims op het eerste gezicht aangezien zouden kunnen worden voor dezelfde meningen als die van de PVV. Terwijl ik op geen enkele manier geassocieerd zou willen worden met zulke fascistoide clubs.
Nou ontstaat er weer zoiets, maar deze keer zit ‘t ‘m in het ‘woke’-denken en de cancelcultuur. Nou ben ik gelukkig te onbelangrijk om gecancelled te worden, maar ik zou het toch heel erg vinden aangezien te worden voor een woke type. Ik heb me m’n hele leven fel gekeerd tegen racisme, seksisme, homohaat en het verlangen naar homogeniteit. Maar wat mij betreft is het te makkelijk om elke openbare uiting tegen een antidiscriminatielicht te houden, om iedere gediscrimineerde groep of categorie per definitie als slachtoffer op de voorgrond te plaatsen. Of nog erger: om te proberen de taal te zuiveren van categoriseringen. Ik vind de aanpassing van zowat ieder formulier met een optie ‘anders’ naast ‘man’ of ‘vrouw’ bizar. De aantijging dat iedereen die wit en welvarend is nu nog persoonlijk profiteert van de slavenhandel en dus schuldig is, gevaarlijk. De taalkuising naar ‘tot slaaf gemaakten’ en dergelijke geeft naar mijn idee blijk van weinig historisch benul – niet alleen de omstandigheden wijzigen, ook de cultuur en dat komt tot uitdrukking in ons woordgebruik.
Ik probeer me niks van extreem rechts of extreem links aan te trekken en gewoon m’n eigen zoektocht naar wat waar of juist zou kunnen zijn, hardop voort te zetten. We kunnen allemaal wijzer worden van open gesprekken en debatten. Extremisme en verkettering van iedereen die ongepaste dingen zegt maken ieder gesprek onmogelijk. Intimidatie of uitsluiting van andersdenkenden belemmert het debat.
Ik heb meningen over vanalles. Van sommige dingen ben ik vrij zeker en ik verdedig graag met alles wat ik in me heb de ideeën en waarden waar ik in geloof. Verdediging is niet hetzelfde als schelden en tieren of het zwijgen opleggen – het is betogen, argumenteren, toelichten. De allerbelangrijkste waarde blijft uitingsvrijheid. Ook geen eenvoudig concept, zoals elke vrijheid is het gekwalificeerd en begrensd. Niet elke uiting is in orde en niet alles mag worden geuit, dus de lastige vragen blijven: welke instantie mag bepalen, aan de hand van welke criteria, waar de grenzen precies liggen? Maar afgezien van formele begrenzingen zouden idealisten zich ook zelf eens af kunnen vragen of ze met hun uitingen anderen de vrijheid om zich een mening te vormen misschien ontzeggen, en of dat dan bijdraagt aan een open, vrije en rechtvaardige samenleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten