Het uiten van een mening ook als het zinloos is

 Studie- en verenigingsgenoot en extreem-rechtsonderzoeker Cas Mudde: " uiterst rechts vormt een formidabele dreiging, maar het kan alleen succesvol zijn dankzij impliciete steun van de mainstream uit opportunistische samenwerking dan wel laf stilzwijgen." Sinds talloze studies naar de opmaat naar WOII weten we allemaal dat dit de kern is.
En ik voel me ook aangesproken. Laat tegengeluid horen! Blijf bestrijden dat fascisme normaal is! Schrijf demonstreer spreek schilder!

Toch doe ik nog niet half wat nodig is. Allereerst omdat het echt geen zoden aan de dijk zet om uit linkse hoek te protesteren. Zo voordehandliggend dat het vanzelfsprekend genegeerd kan worden. Daarbovenop het verwijt van de balk in eigen oog - ook links is er populisme, racisme, seksisme en totalitarisme. Ook keurige bestuurders en knappe wetenschappers zijn lang niet altijd integer.
Verder word ik regelmatig ontmoedigd door de overweldigende opgave - extreem-rechts is zó heftig ver verwijderd van alles waar ik zelf in geloof en zó kwaadaardig en zó groot en agressief en ik ben geen David die met een welgemikte slinger de reus velt. Al helemaal niet doordat niet alleen de online social media, maar ook zogenaamd keurige mainstream media zichzelf voortdurend als versterkers aan de voeten van extreem-rechts werpen. Daar kan een enkeling gewoon niet tegenop.
Het besef dat alleen maar tégen zijn, tégengeluid, op geen enkele manier constructief is, helpt ook al niet. En dat het alternatief, uiteenzetten wat er zo goed is aan gelijkheid, vrijheid en broederschap, aan democratische procedures en rechtsstatelijke waarborgen, aan kennis in plaats van geweld en aan beschaving tegenover grofheid, dat wordt iedere keer een saai ambtelijk verhaal.

Regelmatig geef ik het gewoon op. Kan ik alleen maar hopen op rechtse figuren die opkomen voor democratie en recht en beschaving. Op speeches als die van McConnell.
Maar zodra ik me realiseer hoe gepriviligeerd ik ben, hoe gemakkelijk mijn leven is en hoe ik profiteer van de vrijheid en kansen die deze democratische samenleving mij biedt, besef ik dat ik toch weer aan de bak moet. Dan maar in een blog dat niemand leest. Als iedereen de middelen gebruikt die ze heeft, in plaats van lui of gedeprimeerd op ons gat te blijven zitten, dan blijft er hoop. Omdat we dagelijks aan elkaar zichtbaar moeten maken dat er meer mensen zijn die wel degelijk iets over hebben voor het beschermen van onze verworvenheden: gelijkheid, vrijheid, menselijkheid.