Homo' s

Bijna dagelijks lees ik berichten over homohaat: in Afrikaanse landen, waar homoseksualiteit wordt onderdrukt met straffen, in Angelsaksische landen, waar heterostoere mannelijkheid de norm is, in Oost-Europa en Azië waar xenofobe populisten homo’s als nieuwe vreemden beschouwen. In Nederland zijn we zogenaamd enorm verlicht, met dagelijkse verkondiging van ‘homorechten’ voor de ‘homogemeenschap’.

Er bestaat geen homogemeenschap. Homo’s zijn geen groep, horen niet bij elkaar, hebben geen collectieve identiteit op basis van hun seksualiteit. Er is geen vrouwengemeenschap, er is geen zwarte gemeenschap, er is zelfs geen bouwvakkersgemeenschap of bejaardengemeenschap. Mensen zijn niet ééndimensionaal en hun identiteit wordt niet door anderen bepaald op basis van één enkel kenmerk. Dat is precies wat er zo fout was aan de oorlog in Joegoslavië: mensen werd de mogelijkheid ontnomen zichzelf te identificeren en hun eigen gemeenschappen en groepen te vormen. Niet langer kon iemand besluiten dat zijn hobby, geslacht, belangstelling, politieke overtuiging, woonplaats of leeftijd van belang waren voor de presentatie van wat hem of haar zo uniek maakte. Ongeacht de vraag of mensen al dan niet gelovig waren, werd religie de enige relevante dimensie.

Er bestaan geen homorechten. Er bestaan alleen mensenrechten, rechten die het mogelijk maken om in vrijheid en waardigheid je menselijk bestaan te bepalen. Voor de meeste mensen zijn liefde, seks en intimiteit fundamenteel voor hun menselijkheid. Een beschaafde samenleving, een rechtsstaat, impliceren dat de mensenrechten van iedereen zonder onderscheid worden gerespecteerd en beschermd. Het maakt juist niet uit of iemand hetero of homo is, of iemand kiest om celibatair te leven, met honderden verschillende personen seks heeft of zich overgeeft aan ranzige fantasieën. Wie de rechten van anderen respecteert, geen macht of dwang misbruikt en dus alleen vrijt met vrije volwassenen die daar voor kiezen, heeft evenveel recht als ieder ander op privacy, intimiteit en het maken van eigen keuzen.

consultatie over copyright

Deze EU-consultatie is belachelijk ingewikkeld en eigenlijk alleen geschikt voor vakidioten. Toch de moeite waard om een paar vragen in te vullen. Op dit moment namelijk staat niks onze digitale vrijheid zo ernstig in de weg als auteursrechten. De Stichting Brein, een lobbygroep voor commerciele muzikanten en bestsellerauteurs, wil meer over ons weten dan de NSA en wil verdergaande bevoegdheden dan de Noord-Koreaanse regering, om ‘illegaal downloaden’ te bestrijden zodat ze de opcenten kunnen opstrijken van ieder op de radio gespeeld liedje dat je in de winkel hoort. Op dit moment baseren dat soort types zich op ‘copyright’. Copyright beschermt vooral uitgeverijen en platenlabels. Kunstenaars, schrijvers, vernieuwende muzikanten enz. hebben er niet zoveel aan. Het wordt tijd dat copyright afgeschaft wordt, en vervangen door iets logischer om intellectueel eigendom te beschermen en cultuurontwikkeling te stimuleren.

Bange regimes

Voor een tussenstop in China moest ik langs twee of drie security checks, moest ik formulieren invullen over doel en duur van mijn verblijf op Chinese bodem, en kreeg ik een visumstempel van een chagrijnige douanedame. Voor anderhalf uur transit! Nou weet ik uit ervaring dat ook liberale democratieën nogal benauwd doen aan hun buitengrenzen, maar de Chinese controledrift lijkt me nog net een tandje paniekeriger. Juist de behoefte van autoritaire regimes om alles en iedereen altijd en overal te controleren, leidt onvermijdelijk tot een zichtbaar gebrek aan controle. Geen enkel systeem kan bijhouden wie meer dan een miljard inwoners en nog eens miljoenen grensoverschrijders zijn, waar ze naar toe gaan en wat ze van plan zijn. Het wel proberen, is een recept voor fouten en dat zal dan wel tot paranoia leiden. En wat doet een paranoide regime? Juist, proberen meer controle te krijgen.