Anthony Burgess, Man of Nazareth

Normaal gesproken zou ik niet meteen een Jezusboek oppakken, maar ik was wanhopig. Ik had helemaal geen zin in m’n laatste Shaw-toneelstuk en van Dennis had ik een Danielle Steele gekregen. Afschuwelijk! Het is één van m’n principes om een éénmaal begonnen boek eerst uit te lezen voordat ik aan iets anders begin, maar Steele was nog saaier dan Voskuil, slechter dan de boeketreeks en ernstiger tijdverspilling dan een radiohandboek. Na twee hoofdstukken smeekte ik om een ander boek, willekeurig wat. De Mezzanine heeft alleen prullen die toeristen hebben achtergelaten, dat viel niet mee, maar gelukkig viel m’n oog op de naam van de auteur. Eén van de beste schrijvers ever, en ik werd niet teleurgesteld. Het nieuwe testament als roman, geestig en onderhoudend en vlot. Jezus in het rijtje Buddha, Mohammed en Confucius, leraar van reden en rechtvaardigheid. Naar mijn smaak geeft Burgess de essentie van het christendom weer, heb je naaste lief en behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden. En dan slaagt hij er ook nog in om het menselijke van heiligen te laten zien, twijfel en zwakheden en falen.

Vertrouwen

Ik laat doorgaans de sleutel in het contact zitten, m’n handtas in m’n voortent, m’n computer op een tafel in de bar. Als ik geland ben steek ik m’n duim omhoog om terug naar m’n auto te liften. Ik logeer bij mensen die ik minuten geleden ontmoet heb. Het is heerlijk om alles en iedereen te vertrouwen, het is de beste vorm van vrijheid. Lastig is om niet te naief te zijn want dat gaat pijn doen. Maar ernstiger dan naiviteit is leven in angst en wantrouwen. Het is jezelf opsluiten, jezelf beperken, en tegelijk de voortdurende pijn ervaren van een mogelijke klap. Als je bang bent hoeft de klap niet eens echt te vallen om toch te lijden. Vertrouwen levert dus altijd meer op, zelfs als het wordt beschaamd.