Hemel

Mensen verdienen de hemel door rechtvaardig te zijn. De hemel figureert niet in de behoeftepiramide van Maslow, toch lijkt het mij de diepste behoefte van mensen aangezien het om de eeuwigheid gaat. We willen onszelf open aan kunnen kijken in de spiegel, we willen weten dat we het goede doen en integer zijn. Niets is zo akelig als beseffen dat je hypocriet of gemeen bent, dat je liegt voor eigen gewin of anderen kwaad berokkent met slechte bedoelingen. De hel is waar je je schuldig weet. Nooit wil je de oorzaak zijn van andermans leed.
Maar dat zijn we wel, dagelijks, collectief, kennelijk onvermijdelijk. Op facebook gaat een foto rond van een huilend inheemsenhoofd. Er is hem net te verstaan gegeven dat zijn volk, zijn buurvolken, zijn leefwereld en alles waar zij voor staan, weggevaagd zullen worden. Er komt een stuwmeer, zodat moderne mensen electriciteit krijgen voor productie, airconditioning, computers en fietslampjes. Jammer dan voor diegenen die nog in het stenen tijdperk leefden, wie niet mee komt gaat eraan. Als inheemsen niet willen dansen voor toeristen hebben ze geen waarde in onze maatschappij. En zonder waarde hebben ze geen stem.
Wij, de schuldigen, mailen elkaar de foto en delen ons afgrijzen. Over internet. Dat electriciteit kost. Die wordt opgewekt ten koste van het paradijs van inheemse volkeren. We komen niet in de hemel.