Bailey, The white divers of Broome

Een matig boek met goeie bedoelingen: je wordt driehonderd pagina’s lang met je neus door de stront van het Australisch racisme gewreven. De auteur wil ieder gruwelijk detail van alle kanten belichten, en hoewel hij z’n best doet om dat een beetje onderhoudend te doen raak je verveeld na het zoveelste hoofdstuk waarin aboriginals kapot worden gemaakt, Japanners vernederd en andere Aziaten uitgebuit. Aan de andere kant, het is wel te begrijpen waarom hij maar blijft schrijven en schrijven en schrijven over het parelduiken in noordwest Australië in het begin van de Twintigste eeuw. Het is een absurd verhaal van vernietiging en domheid. Duikers werden overboord gemieterd om parelmoer te oogsten en af en toe eens een parel te vinden, zonder het minste benul van de ecologische vernietiging, de gigantische risico’s voor de duikers en zonder een begin van zorg voor de bemanning. Het was min of meer slavernij, ‘werknemers’ die er de brui aan probeerden te geven werden vervolgd wegens desertie en kregen een jaar zware arbeid (aboriginals kregen daarbij ook nog eens een metalen ring om hun nek, die er nooit afging). Het sterftecijfer onder de duikers lag rond de twintig procent, de overlevers raakten verlamd of kregen gewoon beriberi omdat ze niks te eten kregen.
Tijdens het white Australiabeleid werden er tien witte duikers uit Engeland gehaald, maar de parelmeesters wilden ze eigenlijk niet hebben want wit personeel moest je betalen. Tot hun opluchting stierven de witten nog sneller dan de Aziaten, of raakten verlamd, en binnen de kortste keren probeerden ze onder hun contract uit te komen. Uiteindelijk maakten de eerste wereldoorlog en plastic een einde aan de vraag naar parelmoer, en dat was dat. Zie? Daar heb je geen driehonderd pagina’s voor nodig.

Van Heest, Het verdronken land

Dit boek deed me vooral denken aan m’n eigen blog: een serie belevenissen en waarnemingen van de auteur. Af en toe bijzonder geestig woordgebruik en grappige logica: “… behept met een lange geestelijke remweg….”; “Op een ondermaats krukje maak ik het mij ongemakkelijk”; “Al 120.000 jaar zijn kakkerlakken niet veranderd (Darwin, onze negentiende-eeuwse schepper, noemde verandering en aanpassing ‘evolutie’), omdat er aan hun lichaam en geest niets te verbeteren viel, terwijl de mens langzamerhand rechtop ging lopen, rugklachten, kunstheupen en rollators ontwikkelde en zijn ego liet uitdijen zonder dat zijn intelligentie hiertoe aanleiding gaf.”
Dat maakt het geinig, dat en de af en toe absurde kijk op dingen die Van Heest heeft. Maar vermoedelijk ben ik het boek over een paar weken compleet vergeten, het is toch een niemendalletje/blog.

Kadare, het Dromenpaleis

Vreemd boek, maar dat is dan weer niet zo vreemd als je bedenkt dat het oost-europees is. De essentie zal mij ontgaan waarschijnlijk, ik kan me gewoon niet verplaatsen in de belevingswereld van de personages van Dostajevski, Tolstoi of nu Kadare. De gelatenheid, ze gedragen zich allemaal als slachtvee. Die personages snappen de wereld niet, niemand snapt hen, en ondertussen kijken ze met de grootst mogelijke minachting naar hun medemensen. Mijn beeld van oost-Europa wordt er niet positiever van.
Wat het boek dan toch wel aantrekkelijk maakt is de realiteit van iets absurds. A la Kafka zet Kadare een nachtmerrie-achtig sprookje als saaie, dagelijkse werkelijkheid neer. Hij heeft gelijk, elk bizar verzinsel wordt echt als mensen er in geloven en er naar handelen. Niet alleen de gevolgen zijn echt, maar het verzinsel zelf. Je moet altijd blijven twijfelen aan machtsorganisaties.

Dierenpolitie

Strategie, visie, beleid, voor niet-ingewijden klinkt het allemaal nogal vaag. Maar wat er gebeurt als je helemaal geen visie hebt, kan je regelmatig harstikke concreet in de krant lezen. Een heftig voorbeeld is de dierenpolitie: je neemt een willekeurig probleem (zielige dieren) en je gebruikt je macht om daar veel middelen, input, naar toe te sluizen. Niet alleen wordt daar het probleem niet mee opgelost, het kost ook nogal wat belastinggeld en de inspanningen gaan ten koste van andere problemen waar nu al helemaal geen aandacht meer voor is: mensenhandel, roofovervallen, milieuvervuilende veeteelt.
Het zou helpen als de politieke aanstuurders een visie op de politie hadden: wat is dat voor apparaat, waar dient het voor, over welke middelen moet zo’n politiemacht beschikken en hoe moet je de politie zien in relatie tot de rest van de samenleving? Als je bijvoorbeeld de politie ziet als de instantie die als enige in het land geweld en dwang mag uitoefenen, en dáárom de aangewezen club is om crimineel gedrag van mensen tegen te houden, ga je ze anders aansturen dan als je de politie vooral ziet als de overheid in persoon.
Een strategie voor de politie betekent dat vastgesteld wordt welke doelen de politie zou moeten nastreven, waar zijn die vijfduizend agenten en honderden auto’s-Met-zwaailichten voor? Moeten er meer boeven worden gevangen, of moet er minder criminaliteit zijn en welke criminaliteit moet dan het allereerst worden aangepakt, of moet gans het land zich ordentelijk gedragen? En wat is dan de bijdrage van de politie daaraan? Koperdieven op heterdaad betrappen, fietsers zonder licht bekeuren of slavernij bestrijden? Is de ontmanteling van een xtc-laboratorium in Drente, en een inval samen met de VWA bij een boer die z’n koeien in de stront laat staan, de beste actie of kan je beter elke bestelauto aanhouden om te zien of er misschien een grote hond in een kleine bench in zit? Daar maak je beleid voor: welke middelen ga je op welke manier inzetten, om je strategie in te vullen?
Als je dierenleed een erg belangrijk probleem vindt, en als je ervan overtuigd bent dat je er politie voor nodig hebt om iets tegen dat probleem te doen (naast opvoeding, dierenbescherming, assertieve buren, een vergunningenstelsel voor dierenhandel en wat al niet meer), dan pas is de vraag aan de orde hoe je die politiebetrokkenheid bij dit probleem dan inricht, en hoeveel geld en mensen je daarvoor over hebt. Misschien wel vijfhonderd fulltime apart deskundige animal cops. Maar misschien is het veel effectiever om al je vijfduizend agenten een middag op cursus te sturen, zodat ze dierenmishandeling leren herkennen, naast kunstroof, kinderverwaarlozing en drugssmokkel.

Nova Zembla

Tjonge wat vreselijk nou weer. Een film als etalage voor moderne techniek en met een patriottistisch sfeertje. Waarom ik twee uur door een debiel 3-d-brilletje moet kijken naar beelden met maar één keer een flits van een spectaculair landschap (de waterval op het einde) ontgaat me. Of het moest die obligate droom over het meisje zijn waarin ze haar hand speciaal voor het geinige effect de zaal in steekt.
Met weinig creativiteit gehistoriseerd, geen boodschap, plaatjes die van een Grolschreclame via Anton Pieck naar misselijkmakende kerstmiszoetigheid verlopen. M’n maaltijd kwam weer omhoog toen de overlevenden in slowmotion! de kerk binnenliepen, waar Doutze Kroes, bloedmooi als fotomodel maar niet om aan te zien in een middeleeuws-pornografische outfit, haar minnaar om de hals valt. Het enige waar ik aan kon denken was de stank die om de overlevenden van het Behouden Huys gehangen moet hebben.

Regering controleert de Kamer

Geen hoogstaande intellectuele cultureel verantwoorde site, maar ik voel wel erg met ze mee: http://retecool.com/post/maar-hoe-maar-toch
Hopelijk wordt er degelijk onderzoek gedaan naar de aantallen keren dat het kabinet moties van de Tweede Kamer naast zich neer legt, en hopelijk komt daar dan uit dat het niet erger is dan vroeger, maar ik heb toch de indruk dat dit kabinet zich heel weinig gelegen laat liggen aan het parlement. En dat het parlement dat vrolijk laat gebeuren, want het in het zadel houden van je regering gaat toch boven alles…