misselijk

Zwitsers stemmen tegen minaretten. Ik ben er onpasselijk van.

klimaat

Er is een hoop opwinding over de gehackte emails van klimaatwetenschappers, want die zouden aantonen dat het klimaat niet zo vreselijk erg onder onze activiteiten lijdt en daardoor zou de internationale conferentie in Kopenhagen niet tot harde afspraken leiden. Bizar, alsof de mensheid pas verantwoordelijk wordt voor de aarde als wetenschappers uitgevochten helpen welke grafieken kloppen.
Fatsoenlijk met de aarde omgaan is een morele kwestie, geen rekenkundige. Het is natuurlijk heel verstandig om uit voorzorg te proberen geen onomkeerbare schade aan te richten, en het is best pijnlijk voor de welvarenden onder ons om iets van onze rijkdom af te moeten staan.
Als klein kind leerden we eerlijk delen. Dàt blijft de fundamentele reden om de kosten van de welvaart niet af te wentelen op arme landen waarin arme mensen wonen.

Behalve die fundamentele reden, is er ook nog de pragmatische. Milieu verpesten is zonde, want een schoon milieu is de basis van welvaart. Water, gezondheid, geluk, voedsel, grondstoffen, energie, diversiteit, recreatie, het hangt allemaal van de aarde, van de natuur, af. Als we dat opmaken, kapotmaken en vervuilen geldt op = op. Dat is een zonde in de religieuze zin, het is het kapot maken van het leven. En het is zonde in economische zin, verspilling. Een beetje zorgvuldiger en zuiniger met de natuur omgaan kan makkelijk, en levert nu en in de verre toekomst veel meer op dan alles in één keer verbrassen.

Wij leven als de vetzak die eerst z’n geld uitgeeft aan veel eten, dan z’n geld uitgeeft aan fitness, en die uiteindelijk dan toch dure dokters nodig heeft om een eind aan het onvermijdelijke lijden te maken.

verstandig stemmen

Er zijn twee werelden in de democratie: die van de informatie, en die van de emotie. Waarom stemmen we op de partij, of op de persoon, waarop we stemmen? De meeste mensen stemmen op een partij waar ze vertrouwen in hebben. Vrijwel niemand leest partijprogramma’s of houdt bij hoe vertegenwoordigers van een partij zich in Raad of Kamer gedragen. Het vertrouwen is gebaseerd op hele vage, algemene noties, meer nog op het imago van een partij dan op inhoudelijke standpunten. Een partij krijgt haar imago vooral door de sfeer, de aankleding van een zaaltje, de muziek, de mensen die bij een partijbijeenkomst zijn. Zijn het dames met parelsnoeren die meedeinen op het dixielandbandje, of jongens met slordige kapsels die met verwilderde blik de wereld willen verbeteren?
Ook belangrijk voor partij-imago zijn krantenkoppen, one-liners op televisie, plaatjes. En daar zit de link met echte informatie, met inhoud, met het democratische systeem waarin voorzien wordt in controle en motivering. Het lijkt zinloos om uitvoerig te bespreken waarom een fractie een voorstel afwijst, als jouw standpunten of opstelling er toch totaal niet toe doen voor de kiezers. Maar via de media sijpelt er af en toe een enkele zin door naar het publiek, een kreet, een beeld. De uitvoerige processen en discussies en onderbouwingen waar politici hun energie in steken, worden door journalisten vertaald naar ‘nieuws’. Als journalisten vinden dat een partij haar standpunten goed heeft onderbouwd en sterk naar voren komt, schetsen ze dat beeld.
Het gaat niet om inhoud, het gaat om uiterlijk. De inhoud heeft absoluut invloed op het uiterlijk, maar er zijn wel media voor nodig om die invloed te doen gelden.

Jhumpa Lahiri, De naamgenoot

Mooie kijk op een immigrantenleven. Het gepuber en de afwijkende cultuur van hoofdpersoon Gogol lopen naadloos in elkaar over. Gedraagt hij zich zoals hij zich gedraagt omdat hij jong is, of omdat z’n ouders Bengaals zijn? Het maakt niet uit, Lahiri geeft betekenis aan anonieme levens.

Stieg Larsson, Mannen die vrouwen haten

Prima detective, heel degelijk, leest lekker weg. Ideaal voor een wiekendje gehandicapt aan een stoel gekluisterd zijn. Maar het zal me niet heel erg lang bij blijven. Sommige boeken zijn pure consumptie, lezen verteren en vergeten.