Etty, In de man zit nog een jongen

Ik lees echt nooit biografieën en al helemaal niet van dichters, maar deze moest ik van mijn leesmaatjes toch doorakkeren. Dat ging, vooral doordat Willem Wilmink als een onmogelijk mens met een groot talent wordt geportretteerd. Als ie was neergezet als een aardige man zou het niet te harden zijn geweest om de hele dikke pil door te lezen, maar nu blijkt dat hij behoorlijk gestoord was werd het toch interessant. De biografie wordt er een lachspiegel door en het leert de lezer om niet te hard te oordelen over iemands persoonlijkheid en eigenaardigheden. Hoe het leed dat we elkaar aan doen misschien wel gecompenseerd wordt door al het moois dat we de wereld bieden.

Rens Bod, Een wereld vol patronen

Een dikke  geschiedenis van kennis, ietsje te dik naar mijn smaak. Maar ik ben wel blij dat ik direct na het lezen van een recensie in de krant op m’n fiets sprong om dit boek koste wat kost ergens vandaan te halen (ik vond het uiteindelijk bij Paagman aan de Fred). Het boek laat mooi zien hoe de mens niet alleen een door en door religieus wezen is maar vooral ook een niet te stoppen kenniszoeker. Tegelijk zijn er in de geschiedenis en overal ter wereld steeds bijzonder gedreven, intelligente en creatieve individuen die de kennisontwikkeling gigantische boosts geven – niet alle mensen zoeken op dezelfde manier naar kennis.

Het sluit mooi aan bij mijn persoonlijke vraag naar patronen en principes: in hoeverre zijn alle mensen gelijk, en in hoeverre is elk individu uniek?

Bomen kappen

De natuur biedt voedsel, verkoeling, warmte, brandstof, pret en ontzag. Als vanzelf. Alsof er een onzichtbare hand voor de balans zorgt: ecologisch evenwicht. Daardoor loopt een plaag nooit uit de hand, omdat een plaagdier of woekerplant gegeten wordt door dieren die veel jongen groot brengen als er een overvloed aan voedsel is.

Wel een beetje jammer als wij mensen die onzichtbare hand voortdurend op de vingers meppen. Met monocultuur, milieuvervuiling en overbevissing en -bejaging of het kaalplukken van een specifieke soort verstoren we de ene na de andere balans.

We krabben ons allemaal gek door de eikenprocessierups, want er zijn bijna geen wespen en koolmezen meer en overal staan eiken. Of nee, toch niet, we zagen een paar duizend bomen om, om plaats te maken voor een snelweg. Met alle extra vervuilende uitstoot van dien, minder verwerking tot nieuwe schone lucht, te weinig leefgebied voor vogels, warmer klimaat.... en nog meer eikenprocessierupsen. Om maar een dingetje te noemen.

Als je ergens inconsistenties in het beleid tegenkomt, is het wel onze omgang met natuur. Ik vond het altijd wat hysterisch, maar ik raak zo langzamerhand toch ook geneigd om de mensheid als de ergste plaag voor deze aarde te gaan zien.